تشخیص اوتیسم یک فرایند پیچیده است که نیاز به ارزیابی توسط متخصصان حوزه روانشناسی و روانپزشکی دارد. با این حال، یک بازی ساده و یا تکنیکی خاص برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد. تشخیص اوتیسم براساس مشاهدات گسترده و ارزیابی متعددی از علائم رفتاری و تعاملی کودک صورت می‌گیرد.
به هر حال، برخی علائم و نشانه‌های مشترک اوتیسم شامل موارد زیر می‌شود:
- مشکل در تعامل اجتماعی: کودکان با اوتیسم ممکن است دارای مشکلاتی در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی باشند. آنها ممکن است کمتر به چشمک زدن، نگاه کردن به چشم، استفاده از اشاره‌ها اجتماعی (مانند اشاره به اشیا) و پاسخ به نام خود یا پاسخ به توجه دیگران باشند.
- محدودیت‌ها در برداشت و استفاده از زبان: کودکان با اوتیسم ممکن است دارای مشکلات در گفتار و زبان باشند. آنها ممکن است کمتر صحبت کنند، تأخیر در شروع صحبت کردن داشته باشند، از طریق بیان جملات مکرر یا بازگو کردن جملات دیگران ارتباط برقرار کنند و تحت تأثیر کلمات خاص یا تکرار عبارات باشند.
- علائم حسی: برخی کودکان با اوتیسم ممکن است حساسیت‌های حسی خاصی داشته باشند. آنها ممکن است به صداها یا نورهای شدید حساسیت نشان دهند، به لمس شدید یا مکالمات گروهی حساسیت داشته باشند. آیا اوتیسم را می توان با یک بازی ساده تشخیص داد برای کسب اطلاعات بیشتر به https://khaneyeroshd.com/ مراجعه نمایید.
تشخیص اوتیسم در کودکان معمولاً توسط یک تیم چندتخصصی از متخصصین حوزه روانشناسی، روانپزشکی، نورولوژی، و روان‌پروردگی صورت می‌گیرد. در ادامه روش‌های معمول برای تشخیص اوتیسم در کودکان آورده شده است:
- مصاحبه با والدین: متخصصین ممکن است با والدین کودک مصاحبه کنند تا درک دقیق‌تری از علائم و رفتارهای کودک در محیط خانگی و جمعیت کودکان داشته باشند.
- مشاهده رفتارهای کودک: مشاهده مستقیم و مستمر رفتارهای کودک در محیط‌های مختلف مانند خانه، مدرسه و مراکز درمانی، به تخصصی‌ترین شکل ممکن برای تشخیص اوتیسم کمک می‌کند.
- استفاده از ابزارهای ارزیابی: از ابزارها و پرسشنامه‌های استاندارد ارزیابی مانند “پرسشنامه تشخیصی اوتیسم کودک” (CARS) و “مقیاس اوتیسم اطلاعات خودگزارشی کودکان” (ADI-R) استفاده می‌شود. این ابزارها به متخصصین کمک می‌کنند تا علائم و رفتارهایی که با اوتیسم مرتبط هستند را ارزیابی کنند.
- ارزیابی توسعه کودک: بررسی عملکرد توسعه‌ای کودک، شامل بررسی مهارت‌های گفتار و زبان، توانایی‌های ارتباطی، توانایی‌های اجتماعی و مهارت‌های رفتاری، از روش‌های مهم در تشخیص اوتیسم است.
اوتیسم (Autism) یا اختلال اوتیسمی (Autism Spectrum Disorder) یک اختلال توسعه‌ای است که بر اساس ویژگی‌های رفتاری و اجتماعی کودک تشخیص داده می‌شود. اوتیسم یکی از اختلالات طیف اوتیسم است و تأثیر بر توانایی‌های ارتباطی، تعامل اجتماعی و رفتاری کودک دارد.
علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما درک ما از این اختلال بهبود یافته است. عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی و ترکیبی از این دو ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند.
علائم و نشانه‌های اوتیسم می‌تواند در زمینه‌های مختلفی از جمله تعامل اجتماعی، توانایی‌های ارتباطی، عملکرد زبانی و تکراری بودن رفتارها دیده شود. برخی از علائم اوتیسم عبارتند از:
– مشکلات در برقراری و حفظ ارتباطات اجتماعی، مانند نگاه کردن به چشم و شنیدن نام خود
– محدودیت در توانایی ارتباط و تفاهم زبانی، ممکن است کودک دیرتر شروع به صحبت کردن کند و دچار مشکلات در تلفظ و استفاده از زبان برای ارتباط با دیگران باشد.
– تکرار عملکردها و رفتارهای خودتحمیلی، مانند تکان دادن دست‌ها یا برخاستن و نشستن تکراری
– تحمل نسبت به تغییرات و محیط‌های جدید با مشکلات
– تمایل به تمرکز بر یک نوع علاقه و عدم توانایی در درک و تعامل با علاقه‌ها و محدودیت‌های دیگران.
