قرص لیروپریم همراه با رژیم غذایی و ورزش برای کاهش قند خون در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود.لیناگلیپتین موجود در قرص لیروپریم از طریق مهار آنزیم دی پپتیدیل پپتیداز ۴ و متفورمین موجود در آن از طریق کاهش مقاومت به انسولین باعث کاهش قند خون می‌شوند. در ضمن هر دو ترکیب با کاهش تولید گلوکز در کبد به کنترل قند خون کمک می‌کنند.
مصرف در بارداری و شیردهی:
بارداری:
- مطالعات کافی و به‌خوبی کنترل‌شده در زنان باردار انجام نشده‌است. مصرف این دارو در دوران بارداری باید تحت نظر پزشک متخصص و بااحتیاط انجام گیرد.
شیردهی:
- متفورمین در مقادیر جزیی در شیر مادر ترشح می‌گردد، اما ترشح لیناگلیپتین در شیر انسان مشخص نمی‌باشد. لذا مصرف این دارو طی دوران بارداری توصیه نمی‌گردد.
درخصوص نحوه صحیح مصرف قرص لیروپریم به نکات زیر توجه کنید:
۱- این دارو را دقیقاً مطابق با دستور پزشک مصرف کنید.
۲- این دارو را دو بار در روز همراه با غذا میل نمایید. مصرف این دارو همراه با غذا، احتمال تحریکات معده را کاهش می‌دهد.
۳- مصرف دارو را بدون مشورت با پزشک خود قطع نکنید.
۴- در هنگام مصرف این دارو، رژیم غذایی خود را ادامه دهید و مراقب باشید که مصرف کربوهیدرات به طور مساوی در طی روز تقسیم گردد. در صورت اضافه وزن، رژیم غذایی خود با محدودیت انرژی را مطابق دستور ادامه دهید.
۵- مصرف همزمان این دارو با سایر داروهای ضد دیابت ممکن است توسط پزشک توصیه گردد. در چنین شرایطی اُفت قند خون ممکن است حادث شود.
۶- در شرایط استرس مانند تب، ضربه (مانند تصادف با ماشین)، عفونت و یا جراحی، مقدار مصرف دارو ممکن است تغییر یابد.
۷- پزشک ممکن است در شرایط زیر قطع مصرف قرص لیروپریم را به طور موقت دستور دهد:
دهیدراسیون (از دست دادن حجم زیادی از مایعات بدن) ناشی از استفراغ، اسهال و تب شدید و یا عدم آشامیدن مایعات،
برنامه‌ریزی برای عمل جراحی،تزریق رنگ یا ماده کنتراست برای رادیولوژی با اشعه ایکس.
۸- در مورد نحوه پیشگیری، شناسایی و کنترل قند خون پایین (هیپوگلیسمی)، قند خون بالا (هیپرگلیسمی) و مشکلات مربوط به بیماری دیابت، با پزشک خود مشورت نمایید.
۹- در صورتی که یک نوبت از مصرف دارو را فراموش کردید، به محض به یاد آوردن فوراً آن را میل کنید. ولی اگر تقریباً زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده باشد، فقط آن نوبت را مصرف نموده و از دوبرابرکردن مقدار دارو خودداری کنید.
تداخل‌های دارویی قرص لیروپریم :
به منظور کنترل پیشرفت درمان بخصوص در چند هفته اول مصرف دارو، در فواصل به پزشک خود مراجعه نمایید. دستورات پزشک را در مورد مصرف الکل، مصرف همزمان با سایر داروها و مسافرت به طور دقیق رعایت کنند.
در موارد نیاز به کمک‌های اورژانسی، رعایت شرایط زیر ضروری است:
استفاده دایم از دستبند و یا گردنبند در برگیرنده مشخصات پزشکی، همچنین همراه داشتن کارت شناسایی پزشکی حاوی اطلاعات مربوط به این بیماری و داروهای مورد مصرف.
به همراه داشتن قندهای سریع‍الاثر به منظور افت قند خون
مصرف متفورمین زیاد تحت شرایط خاصی می‌تواندباعث بروز اسیدوز لاکیک گردد. علایم اسیدوزلاکتیک شدید بوده و به سرعت تظاعر می‌نماید و معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که با بیماری‌های دیگر مانند حمله قلبی یا نارسایی کلیه همراه باشد.
این علایم شامل اسهال، تنفس سریع و کوتاه، درد یا انقباض شدید عضله، خواب آلودگی، خستگی یا ضعف غیر معمول می‌باشد.
در صورت بروز علایم اسیدوزلاکتیک، میزان قند خون را کنترل نموده و بیمار را به سرعت به اورژانس منتقل نمایید. در صورت استفراغ شدید، پزشک را مطلع کنید.
مصرف مقادیر بیش از حد دارو می‌تواند منجر به هیپوگلیسمی (افت قند خون) گردد.
علایم هیپوگلیسمی (افت قند خون) باید قبل از بروز بیهوشی درمان گردد. این علایم در افراد مختلف متفاوت است، لذا آگاهی داشتن ازعلایم معمول هیپوگلیسمی (افت قند خون) به منظور درمان سریع آن ضروری است.
این علایم شامل موارد زیر می‌گردد:
احساس اضطراب، تغییر رفتار، تاری دید، عرق سرد، اختلال شعور، پوست رنگ پریده سرد، اشکال در تمرکز حواس، خواب‌آلودگی، گرسنگی مفرط، ضربان تند قلب، سردرد، تهوع، عصبانیت، کابوس، خواب ناآرام، لرزش، اشکال در تکلم، خستگی یا ضعغ غیر عادی.
علایم هیپوگلیسمی که ممکن است به سرعت پیشرفت نماید، ممکن است به دلایل زیر ایجاد شود:
تاخیر یا از دست دادن یک وعده غذا یا مصرف تنقلات، ورزش مفرط، مصرف مقادیر زیاد الکل، مصرف برخی داروها، استفاده از مقادیر زیاد انسولین و داروهای سولفونیل اوره و همچنین بیماری( بخصوص همراه با استفراغ و اسهال)
در صورت بروز افت قند خون (هیپوگلیسمی) و احساس گیجی، از رانندگی و کار با وسایلی که نیاز به هوشیاری کامل دارد، خودداری کنید.
مشکل دیگر در ارتباط با عدم کنترل بیماری دیابت، هیپرگلیسمی (بالا بودن قند خون) است. علایم هیپرگلیسمی (بالا بودن قند خون)، آهسته‌تر از علایم هیپرگلیسمی (افت قند خون) ظاهر می‌گردد.
در صورت مشاهده هر یک از علایم هیپرگلیسمی (بالا بودن قند خون)، سریعا با پزشک تماس بگیرید.
این علایم می‌تواند شامل موارد زیر شود:
تاری دید، خواب‌آلودگی، خشکی دهان، تکرار ادرار و افزایش حجم آن، کاهش اشتها، درد معده، تهوع یا استفراغ، خستگی، تشنگی غیر عادی.
در صورت مشاهده هر یک از علایم برافروختگی و خشکی پوست، بوی تنفس استونی، حضور کتون‌ها در ادرار، بیهوشی ناگهانی و اشکال در تنفس (سریع و عمیق)، بیمار باید سریعا به اورژانس منتقل گردد.
علایم هیپرگلیسمی (بالا بودن قند خون) ممکن است به دلایل زیر ایجاد شود:
تب و عفونت، عدم مصرف مقدار کافی دارو و یا از دست دادن یک نوبت از مصرف آن، مصرف داروهای دیگری که مقدار قند خون را تغییر می‌دهند، ورزش نکردن کافی، خوردن بیش از حد یا عدم رعایت رژیم غذایی.
در صورت بروز قند خون بالا، پزششک ممکن است مقدار داروهای ضد دیابت یا برنامه‌های غذایی را تغییر دهد. علایم هیپرگلیسمی (بالا بودن قند خون) قبل از جدی شدن آن، باید اصلاح گردد.
در برخی بیماران با مصرف این دارو، پانکراتیت (التهاب پانکراس) شدید گزارش شده است. در صورت مشاهده درد شدید یا مداوم معده یا پشت با و یا بدون تهوع و یا استفراغ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید.این آزمایشات به منظور پایش بیماری و یا کنترل عوارض جانبی صورت می‌گیرد. از این رو در فواصل منظم به پزشک مراجعه نمایید.
موارد احتیاط:
قبل از مصرف قرص لیروپریم، چنانچه از داروهای زیر استفاده می‌نمایید، پزشک خود را مطلع سازید:
سومصرف حاد یا مزمن الکل- مصرف مقادیر بسیار زیاد الکل ممکن است باعث افزایش احتمال بروز هیپگلیسمی (افت قند خون) گردد، بخصوص اگر همراه با غذل مصرف نشود.
سایمتیدین، داروهای کاتیونی دفع شونده از طریق انتقال توبولار کلیوی( مانند آمیلوراید، دیگوکسین، مرفین، پروکایین آمید، کینیدین، کینین، رانیتیدین، تریامترن، تری‌متوپریم، وانکومایسین و سفالکسین)- در مصرف توام داروها، کاهش مقدار مصرف لیروپریم ممکن است نیاز باشد.
فورسماید- در مصرف توام داروها، کاهش مقدار لیروپریم ممکن است مورد نیاز باشد.
داروهای مسدود‌کننده کانال کلسیم، کورتیکواستروییدها(تنفس شونده دهانی، سیستمیک)، دانازول، هورمون‌های لوتتینه‌کننده، آنالوگ‌های ترشح‌کننده هورمون، استروژن‌ها، داروهای هورمونی پیشگیری از بارداری، ایزونیزید، اسید نیکوتینیک، فنوتیازین‌ها، فنی تویین، کاربامازپین، داروهای سمپاتومیمتیک، مدرهای تیازیدی، هورمون‌های تیروییدی، سوماتروپین-برخی داروها باعث هیپرگلیسمی( بالا بودن قند خون) می‌گردند و ممکن است کاهش کنترل قند خون را سبب گردند.
اگر مصرف این داروها در بیمار تحت درمان با لیروپریم قطع گردد، گایش دقیق بیمار به لحاظ بروز هیپوگلیسمی (افت قند خون) ضروری است.
آندروژن‌ها (به غیر لاز دانازول)، داروهای کاهنده قند خون (مانند انسولین، سولفونیل اوره‌ها)، کلوفیبرات، داروهای مهارکننده منوآمین اسیداز، پروبنسید، پروپرامولول، ریفابوتین، ریفامپین، سالیسیلات‌ها، سولفونامید‌های طولانی اثر، پگویسومانت- با مصرف توام داروها، اثر کاهنده قند خون این دارو ممکن است افزایش یابد.
مواد کنتراست ید دار-در بیماران تحت درمان با متفورمیین، تزریق داخل وریدی موارد کنتراست یددار می‌تواند باعث تارسایی حاد کلیوی همراه با اسید لاکتیک گردد.
لذا قطع موقت مصرف متفورمین، قبل یا در هنگام انجام این آزمایشات تا ۴۸ ساعت پس از آن باید انجام گیرد.
نیفدیپین- با مصرف تئام داروها، مقدار متفورمین در خون و ادرار افزایش می‌یابد.
داروهای مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین- لیناگلیپتین ممکن است عوارض جانبی یا اثرات سمی این داروها بخصوص ریسک آنژیوادم را افزایش دهد.
بوسنتان، دابرافنیب، دفراسیروکس، سیلتوکسیمب، توسیلیزومب- با مصرف توام داروها، مقدار لیناگلیپتین در خون ممکن است کاهش یابد.
ریتوناویر- با مصرف توام داروها، مقدار لیناگلیپتین در خون ممکن است افزایش یابد.
موارد منع مصرف قرص لیروپریم:
۱- سابقه حساسیت به لیناگلیپتین(شامل آنافیلاکسی، آنژیوادم، درماتیت آکسفولیاتیو یا ورقه شدن پوست، کهیر یا بیش فعالی برونش)، متفورمین و یا هر یک از مواد متشکله این دارو
۲- بیماری و یا نارسایی شدید عملکرد کلیه که ممکن است ناشی از کولاپس قلبی عروقی (شوک)، آنفارکتوس میوکارد حاد و سپتی سمی (عفونت خون) باشد.
۳- اسید متابولیک حاد یا مزمن شامل کتواسیدوز دیابتی( افزایش میزان کتون‌ها در خون یا ادرار) همراه با و یا بدون اغما
۴- دیابت ملیتوس نوع ۱
۵- در بیماران تحت بررسی‌های رادیولوژی با تزریق داخل عروقی مواد کنتراست یددار
۶- در شرایطی که کنترل دقیق قند خون مورد نیاز باشد، مانند: -سوختگی‌های شدید –از دست آب بدن(مانند اسهال شدید یا مقاوم، استفراغ راجعه) -عفونت شدید (مانند عفونت‌های دستگاه تنفسی و ادراری) -جراحی بزرگ -ضربات شدید
۷- بیماری شدید، حاد یا مزمن
۸- بیماری‌هایی که ممکن است باعث هیپوکسی بافت شوند(بخصوص بیماری حاد یا وخیم شدن بیماری مزمن) مانند نارسایی قلبی، نارسایی تنفسی، انفارکتوس اخیر میوکارد و شوک
۹- اعتیاد به الکل، سمیت حاد ناشی از مصرف الکل
منبع : عبیدی
